Između prvog i posljednjeg albuma “najvećeg rokenrol benda na svijetu”, a to su – da ne bude neke zabune – jedni i jedini The Rolling Stones, protekle su 52 godine.
Na prvom albumu nazvanom po imenu grupe, izašlom davne 1964. godine, Stounsi su odsvirali 12 obrada svojih rok i bluz uzora, a na posljednjem “Blue and Lonesome”, koji je izašao krajem prošle godine, uradili su isto – ponovo odsvirali 12 obrada bluz klasika.
Simbolično zatvaranje kruga, moglo bi se reći, kada bi ovaj bend bio sklon zatvaranju krugova ili bilo kakvoj drugoj simbolici sa primjesom nostalgije, ali kad je “kamenje” u pitanju, nostalgija nije roba na prodaju, već samo iskonski rokenrol zvuk.
U tih šest decenija između prvog i posljednjeg albuma, dogodilo se ukupno 30 studijskih albuma, 25 “živih” albuma i 25 kompilacijskih albuma, bezbroj singlova, nekoliko izgubljenih članova, desetine turneja i hiljade koncerata, mnogo skandala, ogromno bogatstvo i status najopasnijih dinosaurusa rok muzike, čije se svako pomjeranje prati sa strahopoštovanjem, uključujući naravno i posljednje.
Da stvar bude bolja, sve ovo gorepomenuto, ne čuje se na novom albumu, koji zvuči kao da je grupa anonimnih britanskih klinaca uletjela u studio i za tri dana prosvirala klasike svojih omiljenih bluz autora.
Mik Džeger (Mick Jagger), Kit Ričards (Keith Richards), Čarli Vots (Charlie Watts) i Roni Vud (Ronnie Wood) sasvim sigurno nisu klinci, a još manje su anonimni, ali uz pomoć slavnog producenta Don Voza (Don Was), te par prijatelja u gostima poput Erika Kleptona (Eric Clapton), Meta Kliforda (Matt Clifford), Derila Džonsa (Darryl Jones), Džima Keltnera (Jim Keltner), postigli su da “Blue and Lonsome”, zvuči svježije i originalnije od 90 odsto izdanja moderne rok scene, izbrisavši talentom i znanjem svojih šest decenija iskustva i rutine, u korist autentičnosti i energije.
Snimljen bukvalno u hodu, između privatnih i koncertnih obaveza benda, za svega tri dana u British Grove studijima Mark Noflera (Marka Knopflera), album donosi sirove kaver verzije pjesama bluz velikana poput Haulin Vulfa (Howlin’ Wolf), Vilija Diksona (Willie Dixon), Džima Rida (Jimmy Reed), Memfis Slima (Memphis Slim), Badi Džonsona (Buddy Johnsona), Medžik Sema (Magic Sam), Litl Voltera (Litle Walter), koji se u 42 minute i 36 sekundi trajanja albuma, uz pomoć “Stouns magije”, transformiše u skoro pa tribalno prizivanje dalekih korijena benda.
Otvarajući album energičnom verzijom “Just For Fool”, Džeger i društvo se preko žestokog garažnog tretmana verzija bluz klasika “Gotta Go”, “I Hate To See You Go”, “Ride Em On Down” i “Just Like I Treat You”, polako usporavaju do srednjeg tempa pjesmama “Commit A Crime”, “Hoo Doo Blues” i naslovne “Blue and Lonesome”, a potom ulaze u teren akustičnog i delta bluza, gdje se donekle smanjuje volumen, ali nikako i intenzitet zvuka.
Tako da dobijamo, uslovno rečeno, sporije verzije bluz standarda “All Of My Love”, “I Can't Quit You Babe”, “Everybody Knows About My Good Thing” (uz prepoznatljivi doprinos Kleptona na solo gitari) i “Little Rain”, u kojima na svoje dolazi Džeger, kako sa fantastičnim sviranjem usne harmonike, tako i nevjerovatnim vokalnim partijama za čovjeka njegovih godina.
Donekle neočekivan povratak, nakon 11 godina pauze od posljednjeg studijskog albuma “A Bigger Bang”, ne samo da je oduševio publiku i kritiku, već je po ko zna koji put pokazao da malo ko ima osjećaj za trenutak, kao što ga imaju Stounsi.
Sa nošalantom lakoćom, prilagodivši aktuelni zvuk garaž bluz bendova (The Black Keys, Jack White) sopstvenom izrazu ili preciznije rečeno, vraćajući se sopstvenim počecima, The Rolling Stones su po ko zna koji put u karijeri demonstrirali da onaj status “najvećeg” benda sa početka teksta, nema veze sa ciframa i godinama, već sa nečim što što se krije u legendarnom bluz stihu po kome su dobili ime, a to je, da parafraziramo: “Na kotrljajućem kamenju se ne hvata mahovina”.
Uzećemo za slobodu, pa dodati – ni prosječnost!
Autor: Branislav Predojević
