“Ja zaista nikad nisam bio ništa više od onog što jesam – folk muzičar koji netremice gleda u sivu, svjetlucavu izmaglicu, zaslijepljen od suza i stvaram pjesme koje će da lebde u njoj. Nikad nisam bio propovjednik koji čini čuda. Takva uloga bi svakog izludjela”.
Bob Dilan, “Hronike (prvi dio)”
Tokom šest decenija duge karijere Bob Dilan (Bob Dylan) bio je mnogo toga. Momak iz Minesote po imenu Robert Cimerman (Robert Zimmerman), njujorški folk pjevač s akustičnom gitarom, “Juda” protestnog folka, električni pjesnik, rok revolucionar, glas generacije, velika zvijezda, mesija kontrakulture, usamljeni kantri muzičar, razočarani ljubavnik, novoprobuđeni hrišćanin, posrnuli veteran, neuništivi povratnik, glumac, pisac, nobelovac, genije… Ali najviše od svega bio je samo Bob Dilan. Ništa više, ništa manje.
Svijet se ovih dana intenzivno bavio njegovim novopečenim statusom nobelovca, diskutujući o tome da li je nagrada zaslužena, da li će je primiti ili odbiti, poredeći ga sa raznim drugim dobitnicima ovog prestižnog priznanja, i sličnim, uglavnom besmislenim stvarima, koje nemaju puno veze sa Dilanovim autorskim djelom.
Sam Dilan, u skladu sa svojom reputacijom genijalnog namćora, nije tome pridavao puno pažnje, već je i dalje radio ono što radi tokom najvećeg dijela svoje karijere: neumorno svira koncerte na svojoj “beskrajnoj turneji” i manje ili više redovno izdaje nove albume, poput ovogodišnjeg trostrukog, po imenu “Triplicate”, na kome nastavlja istraživanje muzičkog nasljeđa Frenka Sinatre (Frank Sinatra), jednog od najvećih pjevača u istoriji moderne muzike. Da budemo precizniji, to je više istraživanje klasične američke pjesmarice iz zlatnog doba svinga, džeza i big bend ere, te lična posveta pjesmama nastalim u periodu od 20-ih do 60-ih godina prošlog vijeka, proslavljenih u interpretaciji, ne samo Sinatre, već i brojnih drugih muzičara tog vremena.
Sinatra, pjevač koji je nosio nadimak “The Voice”, postao je svojim izvođenjima ovih pjesama ultimativni sinonim u kolektivnoj svijesti pop kulture, zbog čega se njegovo ime i najčešće dovodi u vezu s njima.
U tom svjetlu donekle je zabavno čitati u jednom dijelu svjetskih medija kritičke opservacije na Dilanov račun kako “u momentu dok svijet snažno treba angažovanu pjesmu sa političkom porukom, Dilan pjeva isprazne evergrine” ili “kako je manjak inspiracije potražio u sentimentalnoj nostalgiji za Sinatrom” i slične, slobodno možemo reći, budalaštine.
Ako smo nešto naučili kada je ovaj muzičar u pitanju, od doba zadimljenih klubova Grinič Vilidža do podijuma u Švedskoj kraljevskoj akademiji nauka, jeste činjenica da od Dilana nikad ne očekujemo nešto očekivano.
Kao što se krajem 60-ih u doba najveće slave, nakon misterioznog bjekstva u Vudstok, uz pomoć članova The Band upustio u istraživanje muzike američke provincije zabilježene na legendarnim snimcima poznatim kao “Basement Tapes”, i drugim albumim iz čuvenog “Bootleg” serijala, legendarni muzičar se kroz triling albuma “Shadows in the Night” (2015), “Fallen Angels” (2016), i najnovijim “Triplicate”, upustio u muzičko istraživanje urbane, glamurozne tradicije zapadne i istočne obale, oličene u najvećoj mjeri kroz kompozitorsku muziku koja se svirala i pjevala u raskošnim klubovima Holivuda, Las Vegasa i Njujorka.
