Navikli smo već da svake decenije dobijemo taj jedan animirani film koji se gleda širom otvorenih očiju i usta, zbog kojeg te oči u nekom trenutku zasuze, a iz usta se otme tiho “vau!”, film koji obilježi jedno djetinjstvo i kojeg se generacije godinama poslije sjećaju sa nostalgijom.
Da li će “Koko” (“Coco”) biti taj film za klince koji odrastaju u ovoj deceniji?
Sasvim moguće, jer jedno od novih remek-djela iz Disney-Pixar radionice ima sve ono što su imali “Up” (2009), “Kralj lavova” (“The Lion King”, 1994), “Svi psi idu u raj” (“All Dogs Go to Heaven”, 1989)…
Prvo što upada u oči jeste predivna animacija. Iako nas je Pixar navikao na izvlačenje maksimuma iz savremene tehnologije, “Koko” je ipak jedinstvena vrsta ljepote. Animacija likova i okruženja u kojima se nalaze je dovoljno realistična da održava čvrstu poveznicu sa svijetom gledalaca, ali i taman toliko maštovita da likovi postanu pamtljivi karakteri sa visokom dozom simpatičnosti.
Najvažniji element estetike je ovdje ipak njihovo okruženje, tačnije naglašenost odnosa svjetla i sjenki, jarkih i tamnih boja. Perfektno dizajnirajući ambijente kroz koje se priča kreće, od meksičkih ulica do nadrealnog drugog svijeta, “Koko” pršti od šarenila, kontrasta i kolor kombinacija koje bez ikakvog pretjerivanja opčinjavaju. Atmosfera ovog filma usisava gledaoca u sebe nezadrživom silom crne rupe, ali je “Koko” sve suprotno od toga.
To nas dovodi i do same priče, čija vrijednost nije samo u pružanju prostora animatorima da se razmašu i puste mašti na volju. Ne, “Koko” je vrlo sadržajan i sa scenarističke strane, sa nekoliko kvalitetnih i lijepo osmišljenih zaokreta koji mu daju snagu dobre porodične dramske komedije za sve uzraste. Scenario bi sasvim dobro funkcionisao i u igranom formatu, jer je u svojoj suštini ovo još jedna priča o konfliktu porodičnog naslijeđa i individualnosti, ali lijepo oblikovana, pametno razvijana i efektno realizovana.
U filmu čija se radnja, barem na onom površinskom nivou, vrti oko muzike, očekivano je da songova ima mnogo, a ni ovdje “Koko” nije iznevjerio. Iako Oskarom nagrađena pjesma “Remember Me” možda nije nova “When You Believe”, a ni ostatak saundtreka vjerovatno neće izroditi neku svoju “Hakuna Matatu”, muzika sa meksičkim stihom jeste dobra, na momente i veoma dobra, i potpuno u funkciji čitavog ostvarenja.
I moglo bi se ovako unedogled, ali za koji god djelić filma se uhvatite, “Koko” je tu na ozbiljno visokom nivou. Stoga ne treba da čudi što je pokupio 97 nagrada širom planete (po IMDb evidenciji), uključujući i Oskara za najbolji animirani film, i to u godini jednog revolucionarnog filma kakav je “Loving Vincent”. A onda ne treba da čudi i ako na pitanje iz naslova s vremenom dobijemo pozitivan odgovor i “Koko” zaista postane onaj
animirani film iz druge decenije 21. vijeka.
Ukoliko ga još niste pogledali, možete to učiniti u ponedjeljak, 3. septembra, od 14.40 časova na HBO kanalu, u sklopu m:tel-ove IPTV ponude. Reprizu možete uhvatiti na istom kanalu 5. septembra u 20 časova, dan kasnije u 11.10 te 8. septembra u 18.10 časova.
Naslovna fotografija: Walt Disney Studios / Pixar Animation Studios
