Scenarista, producent i režiser, Rajan Marfi (Ryan Murphy, u protekle dvije decenije pažljivo je gradio status jednog od najuspješnijih kreativaca u svijetu moderne televizije, uz povremene izlete u brda Holivuda.
Kroz rad na serijama „Nip/Tuck“, „Glee“, „American Horror Story“, „American Crime Story“, „Pose“ …, stvorio je prilično autentičan autorski izraz, baziran na kombinaciji glamuoruznog vizuelnog stila, upečatljivih glumačkih nastupa i bavljenja škakljivim temama modernog američkog društva.
Opsjednutost amerikanaca savršenim fizičkim izgledom, seksom, televizijom, slavnim džet-set ličnostima i drugim tabloidnim temama provlačila se manje ili više kroz većinu njegovih radova, često uz društveno socijalnu kritiku, koja je ponekad bila direktno, a češće prikriveno protkana kroz njegov opus.
Rezultati su znali varirali u pogledu kvaliteta, ali u pogledu gledanosti i uspjeha nikad nije bilo problema, što je Marfiju omogućilo da suvereno postavlja uslove producentima oko svojih novih projekata.
Očekivano i njegov poslednji rad, mini serija od sedam epizoda „Holivud (Hollywood)“, rađena direktno za moćni “Netflix”, bazira se na sličnim pretpostavkama, ali nažalost krajni utisak u pogledu kvaliteta je više nego porazan, imajući u obzir njegovu reputaciju.
Ideja da se pozabavi istorijom Holivuda nakon Drugog svjetskog rata u startu zvuči kao idealan materijal za gradnju uzbudljive priče u Marfijevom glamouroznom stilu, pune prljavih tajni, iz tajnama više nego bogate istorije industrije snova.
Ipak, već u prvoj epizodi kada upoznajemo ključne likove, skupinu fimskih anonimusa koji žele postati neko i nešto u Holivudu, stvari polako počinju škripiti. Druženje počinjemo sa bivšim vojnikom Džekom Kastelom (Jack Castello) koji očajnički želi postati filmska zvijezda, ali ujedno mora pronaći posao jer mu je prvo dijete na putu.
Pošto se od snova ne živi, počinje raditi na benzinskoj pumpi, koja je samo privid za eskort usluge koje muškarci sa pumpe pružaju stanovnicima Holivuda, a sve pod nadzorom eleganatnog dendija Ernija, propale glumačke zvijezde.
Pomenuti bordel/pumpa i veliki Holivudski studio „Ace Pictures“ postaju pozornica koja Džeka spaja sa tamnoputim homoseksualcem – scenaristom Arčijem i režiserom početnikom Rejmondom, koji je u vezi sa tamnoputom glumicom Kamilom. Tu su još i mladi glumac Rok Hadson (da, upravo tog Roka Hadsona), koji se muči s vlastitom seksualnošću, frustrirana supruga bogatog šefa studija Ejsa, pokvareni agent Henri Vilson i brojni drugi akteri različitog socijalno-društvenog statusa, koji dijele jednu zajedničku strast a to je naravno snimanje filmova.
Bekgraund ovih likova, nabrojan ovim redom, malo vam nalikuje kao programska ideja za registrovanje članova nekog NVO udruženja na temu ljudskih sloboda i promovisanje liberalno/demokratskih ideala današnjice? Dobro vam se čini.
Problem je što oni nisu pomenuto udruženje, nego čine ansambl televizijske priče koja se dešava u Holivdu 1947. godine, kada većina pobrojanih likova ne bi mogla prići filmu, osim kao radnici na kapiji, ili eventualno se naći u ulogama sluškinja i robova.
Jasno je da iza toga stoji Marfijeva ideja da se slika Holivuda iz tog vremena restartuje i da se pokaže kakvi su ga ljudi stvarno činili – kako bi se na principu „šta bi bilo, kad bi bilo“ ispisala istorija, koja se nikada nije dogodila.
Ono što nije jasno, jeste činjenica zašto taj pomak u alternativnu istoriju nije mnogo jasnije izveden , već ono što na početku pratimo kao istorijsku dramu iz druge polovine 40-ih, iznenada se pretvori u fiktivnu istoriju Holivuda.
U tom momentu ostajemo zbunjeni gledajući kadrove koji u drugoj polovini serije govore da prva polovina nije ono što smo vidjeli svojim očima, već ono što nam Marfi želi poručiti. Malo konfuzno? Jeste i to ne malo!
U tom ne baš srećno izvedenom zaokretu začas izgubite suštinu priče, a glavni likovi se od ljudi od krvi i mesa pretvore u sopstvene karikature, koje deklamuju patetične govore na temu seksualnih, rasnih i klasnih sloboda.
Gorak ukus prevare ne može saprati ni dobro oživljena atmosfera tzv „ zlatnog doba“ Holivuda, upečatljiva upotreba muzike i kamere i vrlo dobra glumačka podjela. Sve pozitivno u „Holivudu“ pada u vodu pred činjenicom da je Marfi ipak ustuknuo pred pravilima moderne političke korektnosti, izbjegavajući šansu da na ekranima dočara realno društveno stanje tog vremena i oživi karaktere ljudi koji su beskrupulozno postavljali temelje filmske industrije.
Zbog čega njegovi likovi izgledaju kao da su iz jedne dimenzije upali u stvarnost druge? Crna glumica Kamila dobija Oskara za najbolju žensku ulogu, iako je trebalo sačekati da Hali Beri (Halle Berry) napokon to ostvari 2002. u realnom životu, ili Roka Hadsona kako se drži za ruke sa svojim tamnoputim ljubavnikom na crvenom tepihu (iako je stvarni Hadson svoju homoseksualnost pažljivo krio do same smrti od AIDS-a 1985. godine).
Što bi se sve dalo opravdati tom fiktivnom istorijskom pozadinom cijele priče, ali transformacija likova kroz sedam epizoda u potpuno kontradiktorne likove od početka do kraja serije jednostavno nema opravdanje ni u čemu, osim promašenosti same priče.
Ukratko, umjesto gomile „prljavog“, dobili smo pažljivo ispeglan i po fiokama uredno složen holivudski veš, blistav i sterilan, bez tragova izdajničkih fleka u blistavoj garderobi industrije snova.
Kako to funkcioniše u praksi? Prilično tragikomično! Poput, recimo, uloge sjajnog Džima Parsonsa (Jim Parsons) koji šest epizoda brilijatno tumači rolu sadističkog i pokvarenog glumačkog agenta Henrija Vilsona, da bi u poslednjoj epizodi (simbolično nazvanoj ” A Hollywood Ending”) spoznao sopstvenu pokvarenost i pretvorio se u simpatičnog producenta koji želi snimiti priču o homoseksualnim ljubavnicima.
Rasistički i ksenofobični siledžija šef studija Ejs Emberg (takođe odlični Rob Rajner) nakon samo jednog gledanja filma, preko noći promijeni stavove i studio prepusti ženi i homseksualnom producentu itd…
Da ne pominjemo da je Marfi i takav zaslađeni prikaz Holivuda, pažljivo samocenzurisao, izbjegavajući da navuče bijes društvenih aktivista, svodeći scene seksa na komični prikaz vođenja ljubavi, uz minimum golotinje i višak groteske, kako bio izbjegao optužbe sa seksizam…
Međutim, baš kao što ostaje nejasno šta je činjenica, a šta izmišljeni događaj, ko je pozitivac, a ko negativac, ostaje i nejasno šta je Marfi stvarno želio uradi sa „Holivudom“.
Da li je plan bio snimiti satiru na račun konzervativne organičenosti zlatne ere američkog filma, ili napraviti zabavnu fiktivnu priču o alternativnom Holivudu, prikazati nostalgičnu odu filmskoj prošlosti, ili odati zasluženo priznanje ljudima koji su mjenjali filmsku industriju?
Realno, na kraju smo samo dobili upečatljivu uvodnu špicu i bezličan ostatak materijala, jedan šareni vizuelno-zvučni paket, čija šuplja sadržina samo još više dolazi do izražaja u njegovom lijepom pakovanju!
NASLOVNA FOTOGRAFIJA: Promo/Netlix
